جوش لیزری بهتر است یا جوش MIG

قبل از اینکه فرآیندهای جوشکاری لیزر و میگ را با هم مقایسه کنیم، ابتدا باید تعریف کنیم که چه هستند. جوشکاری با گاز بی اثر فلز، که معمولاً به عنوان جوشکاری MiG شناخته می شود، از سیم برای ایجاد قوس بین خود و ماده در حال جوش استفاده می کند. این قوس مواد پایه و سیم را با هم ذوب می کند و یک جوش ایجاد می کند.

در طی این فرآیند، گازی وجود دارد که به گاز محافظ اطلاق می شود که از طریق تفنگ جوشکاری تغذیه می شود تا محل کار را از آلودگی محافظت کند و قوس را پایدار نگه دارد. در جوشکاری لیزری، یک پرتو متمرکز از نور لیزر، ناحیه‌ای از محل کار را ذوب می‌کند و یک جوش ایجاد می‌کند.

در فرآیندهای لیزر خودزا، از فلز پرکننده استفاده نمی شود، در حالی که فرآیندهای لیزر غیرآتوژن، فلز پرکننده را همراه با محل کار ذوب می کنند. جوشکاری میگ مدتی است که وجود داشته است. به همین دلیل، بسیاری از عملیات های تولیدی بزرگ در حال حاضر توانایی پشتیبانی از فرآیند جوشکاری MiG را دارند و احتمالاً قبلاً آن را تا حدی اجرا کرده اند.

علاوه بر تفنگ جوش و منبع تغذیه، جوش میگ به تجهیزات تخصصی کمی نیاز دارد، در حالی که جوش لیزری به سر جوش تخصصی و تجهیزات جانبی همراه با دانش پایه برای برنامه ریزی، کارکرد و نگهداری آن نیاز دارد. داشتن درک قبلی از نحوه عملکرد جوش بزرگ و تناسب آن با عملیات شما، به عنوان مثال، رفتن از یک فرآیند دستی به یک فرآیند جوش خودکار را آسان تر می کند.

نوع اتصال جوش داده شده نیز در مقایسه فرآیندهای لیزر و Mig موثر است. جوش مگ با جوش های فیلیپ که در آن قطعات کار عمود هستند، زمان آسان تری دارد. این به این دلیل است که موادی را به اتصال اضافه می کند، به این معنی که تحمل بین قطعات کار و تراز اتصالات می تواند کمی متفاوت باشد. لیزر می تواند جوش فیله را انجام دهد، اما دقت قطعات و وسایل باید محکم باشد. با فضای بسیار کمی برای واریانس در جوشکاری لیزر، همه چیز باید کاملاً هماهنگ باشد تا نتایج بهینه به دست آید.

در صورت خودکار شدن هر دو سیستم به یک ربات یا وسیله ای برای حرکت خودکار نیاز دارند، بنابراین ما در حال حاضر هزینه های مربوط به یک ربات را نادیده می گیریم. همانطور که قبلاً گفته شد، جوشکاری MiG برای کار کردن به تجهیزات تخصصی و تعمیر و نگهداری کمتری نیاز دارد. با این کار، سرمایه گذاری اولیه کمتری در سیستم جوشکاری MiG حاصل می شود. سهم اصلی شما در هزینه در طول زمان، مواد مصرفی و جایگزینی در صورت خرابی تجهیزات خواهد بود.

توان لیزر و قطر پرتو بر حسب میلی ثانیه، انعطاف ذاتی را در انواع مواد و ضخامتی که می توان پردازش کرد، فراهم می کند. شما لزوماً با قطر سیم معینی مانند فرآیندهای Mig تعریف نمی‌شوید. توانایی تبدیل از مواد ضخیم Micron، همانطور که در مورد فویل های باتری وجود دارد، به مقاطع عرضی بزرگتر که نیاز به نفوذ عمیق دارند. جوش با انتخاب ماشین مناسب، هر دو امکان پذیر است. همانطور که قبلاً به طور خلاصه اشاره کردم، اندازه نقطه لیزر و قدرت آن را می توان متناسب با کاربرد خاص شما تنظیم کرد.

این بدان معناست که ناحیه متاثر از حرارت در قسمت جوش داده شده بسیار کوچکتر و متمرکزتر از جوشکاری Mig است. این باعث می‌شود که فرآیندهای جوشکاری لیزری برای کاربردهایی که قطعات فلزی نازک و ظریف را جوش می‌دهند مناسب باشند. گرمای ورودی کمتر همچنین ماده پایه را قادر می سازد تا شکل طبیعی خود را بیشتر حفظ کند. با ناحیه تحت تأثیر حرارت کوچکتر در اطراف جوش، می توانید تأثیر کمتری را از مواردی مانند اعوجاج و تغییرات متالورژیکی که جوش را ضعیف می کنند، مشاهده کنید. جوشکاری لیزری به هیچ نوع ماده ای محدود نمی شود.

فلزات قابل جوشکاری با لیزر عبارتند از آلومینیوم، تیتانیوم، فولاد ضد زنگ، فولاد کربن و حتی فلزات گرانبها مانند طلا و نقره. این تطبیق پذیری به عملیات اجازه می دهد تا از یک سر یا سلول جوشکاری برای چندین کار یا چندین قسمت از مواد مختلف استفاده کند و دوباره به بهره وری و توان عملیاتی می افزاید.

ما به سختی سطح تفاوت های بسیاری بین جوشکاری لیزری و فرآیند جوشکاری MiG را خراشیده ایم. به طور کلی، جوش لیزری برای اکثر عملیات جوشکاری خودکار در مقیاس بزرگ مناسب است، اما هزینه بالایی دارد. اگر چه این ممکن است برخی از مزایای به دست آمده از افزایش بهره وری و توان عملیاتی با جوش لیزری را بیش از جبران سرمایه اولیه بازدارد.